U godini u kojoj se obeležava sto godina od objavljivanja Bretonovog prvog manifesta (1924), nametnulo se i razmatranje njegovog prisustva u delima beogradskih nadrealista.
BILA je 1998. godina. Jednog dana, sredinom novembra, zazvonio je kućni telefon i u Blagojevu svakodnevicu naglo je uletela jedna neočekivana vest.
JEDAN podsetni dopis argentinskog Ministarstva spoljnih poslova od 5. maja 1957. godine navodi konkretne događaje koji su se desili u konzulatu sa pitanjem izručenja Pavelića i koji otkrivaju nepravilnosti i propuste koji su mu omogućili da pobegne.
KADA je atentat koji je počinio Blagoje Jovović razotkrio Pavelićevu lokaciju i sklonište, kao i njegov beg, započeli su intenzivni pregovori između jugoslovenske vlade, preko njenog ambasadora Petrovića, argentinskog Ministarstva spoljnih poslova i argentinske ambasade u Beogradu, i njihovog...
U INTERVJUU u listu La Prensa Pavelić je priznao da se borio za istrebljenje komunista, onim što je nazivao svojim delovanjem u svojstvu slobodnog i antikomunističkog Hrvata, što ga je navelo da zaključi da je osoba odgovorna za atentat bio jugoslovenski komunista.
U DANIMA nakon atentata Blagoja Jovovića na poglavnika Ante Pavelića, razni argentinski i strani mediji izveštavali su šta se dogodilo u noći u sredu, 10. aprila 1957. godine u gradu Hardin Lomas del Palomar.
U VERZIJI priče Vlaimira Ivaniševića postoje i drugi detalji koji nisu baš verodostojni.
POSTOJI još jedno interesantno pitanje, a to je ko je prepoznao Pavelića u restoranu El Ciervo, u Buenos Ajresu.
SVEŠTENIK je bio trinaest godina stariji od Blagoja i, osim što mu je bio duhovni savetnik i ispovednik, bio mu je i prijatelj.
POSLE ispaljenih hitaca na Pavelića Blagoje nije bacio oružje, već ga je, za svaki slučaj, nosio sa sobom.